,,Diabolika” S.J. Kincaid [Recenzja Przedpremierowa]

„Diabolika” to rodzaj powieści, której recenzję bardzo trudno napisać tak, by uniknąć zdradzenia kluczowych informacji.
Z reguły nie czytam sci-fi ani fantasy, jednak ta książka podobnie jak „Fobos” Victora Dixena ma w sobie to coś.
Mimo swojej fikcyjnej rzeczywistości, możemy dostrzec w treści coś niepokojącego, nutę realizmu, która podpowiada nam, iż za kilkaset lat, ta dzisiaj fantastyczna kreacja
stworzona przez autorkę wcale nie jest tak niemożliwa do spełnienia.

W wizji autorki ludzkość uległa podziałom. Na skutek ogromnych postępów technologicznych, nastąpił podbój kosmosu, w skutek czego Ziemia została wyludniona.
Ci wyżej sytuowani – grandecja zamieszkali odległe galaktyki, reszta to zbędnicy osiedlający planety.
Niestety postęp naukowy nie szedł w parze z podbojem kosmosu. W świecie kierowanym przez bezwzględnego cesarza Domitriana panuje ignorancja, ślepa wiara helionicka i doskonalenia chemicznych przyjemności, gdyż narkotyzowanie się i odurzanie alkoholem jest tutaj na porządku dziennym.
Jednostki popierające naukę i kształcenie zostają eliminowane. Jednak by przetrwać ludzkość nieuchronnie potrzebuje naukowej rewolucji.

Dodatkowo ludzkość stworzyła jednostki człowiekopodobne tj. pozbawione możliwości sprzeciwienia się serwitorów – odgrywających rolę służby, posłusznie spełniających polecenia swych Panów czy niezwykle silne diaboliki, mające na celu ochronę związanej z nią osoby.

„Diaboliki wyglądają tak jak my, ale w rzeczywistości są innymi istotami niż ja i ty. To drapieżniki. Nie umieją odczuwać empatii ani życzliwości. Po prostu nie są do tego zdolne”.

Rozchwytywane są one przez najznamienitsze rody po to, by służyły im i ich dzieciom.
Diabolika Sydonii, córki senatora von Impirian nie sprzyjającego z cesarzem i jego poglądami, zostanie Nemezis. Dziewczyna nawiązuje z nią bardzo silną nić porozumienia.
Niestety wkrótce na skutek nierozważnych posunięć tych istot cesarz nakazuje wszystkie je uśmiercić.
Dekret ten to początek intryg rodziny Sydonii mającej na celu ochronę zarówno senatorskiej córki, ale też jej wiernej przyjaciółki – Nemezis, która, by chronić swą
podopieczną gotowa jest podszyć się pod nią i wyruszyć do pałacu wrogiego im cesarza.

Diabolika mająca z założenia być nieczułym ‚stworem’, okazuje się mieć z człowieka więcej niż można by oczekiwać. To główna postać tej książki, wokół której rozgrywa się cała akcja.
Akcja wartka, szybka i często nieprzewidywalna. Nemezis jest tutaj narratorem pierwszoosobowym. Raczy czytelnika swoimi obserwacjami, przemyśleniami, rodzącymi się rozterkami.
Tych dialogów wewnętrznych jest sporo, czasem stawały się wręcz uciążliwe. Zdając sobie sprawę ze swych ograniczeń nie dopuszcza do siebie możliwości rozwoju, wejścia na wyższy stopień człowieczeństwa.
Z jednej strony powoli rodzące się uczucia wzbudzają w niej satysfakcję i radość, z drugiej jednak pogłębiają jej rozterki wewnętrzne i poczucie osamotnienia.

Przyznaję, iż w trakcie lektury tej powieści moja wyobraźnia musiała działać na najwyższych obrotach. Bogate opisy cesarskich siedzib, zwyczajów, cała paleta barw tańczących mi przed oczami oraz mnogość obcobrzmiących nazw zmuszała mnie do dużej na treści książki koncentracji. Jednak ani na moment nie przyszło mi do głowy by powieść tę odłożyć na bok.

Losy Nemezis i Sydonii dostarczają różnego rodzaju emocji. „Diabolika” z całą pewnością zawiera elementy krwawego thrillera – momentami wręcz miałam ochotę zamknąć oczy i uciec przed obrazami, które podsuwała mi wyobraźnia, ale również subtelnego romansu. Nie zdradzę kogo pokochała Nemezis, oraz jakim trudnym decyzjom musiała stawić czoła. Sprawdźcie to sami. Warto.

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji bardzo dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.

PREMIERA: 15 LUTY 2017

Wydawnictwo Otwarte
Seria Moondrive

Zapowiedź ,,Diaboliki” –> KLIK

---

---

Zapraszam na FB ,,Miłość do czytania”
(kliknij poniżej)

Zapraszam na IG ,,Miłość do czytania”
(kliknij poniżej)

Reklama