Po bardzo dobrych wrażeniach z lektury pierwszej części cyklu powieściowego Joanny Jax „Zemsta i przebaczenie” z przyjemnością sięgnęłam po jej kontynuację w ,,Zemsta i przebaczenie. Otchłań nienawiści”, którą blog ,,Miłość do czytania” objął ambasadorską pieczą. Miałam również przyjemność do książki tej napisać rekomendację. 🙂
Od pierwszych już stron poznajemy całkiem nowe postacie, które odgrywają ważną rolę w tej historii. Błyskawicznie jesteśmy też w stanie dojrzeć więzi, niby przypadkowe powiązania losów, zarówno bohaterów głównych jak i tych pobocznych.
Joanna Jax splata ich dzieje choć sami nie wiedzą o sobie zbyt wiele. W wojennej zawierusze nieustannie zadają sobie pytania: czy moi bliscy żyją? Kto jest w Warszawie? Gdzie podziewa się Igor? Czy Hanka nadal przebywa na Pawiaku?
Akcja drugiego tomu cyklu rozgrywa się w podziemnej Polsce, w Warszawie, Rosji oraz na Ukrainie. Nie będę tutaj pisała o czołowych postaciach tej powieści: o Hance, Emilu, Alicji, Julianie i Igorze. Typach ich osobowości, pochodzeniu, o ich charakterach i doświadczeniu, które tych młodych ludzi ukształtowało. Wszystko to przeczytacie w recenzji pierwszej części cyklu KLIK.
W drugim tomie cyklu powieściowego Joanny Jax „Zemsta i przebaczenie” mamy już bohaterów dojrzałych, bogatszych o otrzymane od losu lekcje pokory, którzy mimo tragedii codziennie rozgrywającej się na ich oczach, starają się żyć normalnie, nie wpaść w bezkres lęku, koszmarów i rozpaczy.
Ta część jest zdecydowanie bardziej drastyczna niż poprzednia. Autorka opisuje wiele brutalnych scen, które wyobraźnia rysuje mi przed oczami, a których wcale nie chciałabym widzieć…
Równocześnie jednak, „Otchłani nienawiści”, jest moim zdaniem jeszcze bardziej kobieca niż poprzednia część cyklu. Widzimy dużo więcej i doświadczamy dużo bardziej realiów wojny razem z żeńskimi bohaterkami tej historii.
Wiele wydarzeń poznajemy z punktu widzenia Hanki i Alicji właśnie, i to one są tutaj postaciami wiodącymi. Zmuszone walczyć o szczęście swoje i swoich bliskich, w imię miłości dokonujące czynów, o które wcześniej nigdy by się nie podejrzewały.
„Nie była już tą samą przerażoną Hanką, los dał jej lekcję pokory i nauczył, że mimo obawy i trosk trzeba żyć normalnie i nie dać się wpędzić w koszmarne i pełne lęku myśli”.
Walka o przetrwanie, o życie i chęć zaczerpnięcia choć odrobiny normalności i codzienności, którą pielęgnowały we wspomnieniach staje się równocześnie walką o zachowanie honoru i resztek przyzwoitości.
Miłość jej życia pchająca ją w ramiona kochanka czy udawanie wciąż czułej kobiety dla znienawidzonego wroga. Teatr jednego aktora – odgrywanie roli silnej osoby, gdy chciało się wyć z tęsknoty, bohaterki, gdy serce ze strachu waliło jak oszalałe, męczennicy, gdy korzystało się z uroków życia z okupantem, patriotki gotowej oddać życie za ojczyznę, gdy tak bardzo i za wszelką cenę chciało się żyć”.
Bohaterowie stawiają na szali dobrowolnie lub nie, swoją moralność i etykę, by dostosować się do panujących wokół warunków życia, by przeżyć.
Kilka rozdziałów tej powieści zwieńczonych jest cytatem o miłości, będącym swoistym podsumowaniem przemyśleń danego bohatera. I muszę przyznać, że były to jedyne momenty w trakcie lektury, gdy zdarzyło mi się uśmiechnąć półgębkiem.
Być może powtarzalność tych cytatów, wg obranego przez autorkę schematu, wzbudził we mnie pobłażliwy uśmiech, wydały mi się zbyt ckliwe, mocno kontrastujące z treścią książki. Być może jednak jest to zabieg celowo zastosowany przez Joannę Jax.
W powieści tej jest również zdecydowanie mniej Emila i Juliana, więcej natomiast Igora, a tym samym samej polityki.
Moim ulubionym wątkiem jest zdecydowanie ten z Hanką w roli głównej i to jej perypetię najbardziej przyciągały mą uwagę.
Autorka podarowała czytelnikowi również bardzo wzruszający motyw, w którym główną rolę gra Irena Wariatka. Koleje losu kobiety mocno mnie poruszyły i mam nadzieję, że Joanna Jax pomyślnie zaplanuje jej przyszłość.:)
„Otchłań nienawiści” to druzgoczące opisy, wstrząsające obrazy rzeczywistości wojennej oraz cała paleta indywidualnych wartości i emocji od gniewu, złości, pragnienia zemsty po czułość, wrażliwość, przyjacielską lojalność i samą miłość, która w powieści tej odgrywa znaczącą rolę kontrastując z czarną otchłanią nienawiści.
To właśnie miłość w tym trudnym czasie nie pozwala zapomnieć bohaterom o ludzkich uczuciach, obawach i marzeniach.
I najczęściej to ona jest tutaj przyczyną podejmowania tych najbardziej skrajnych, igrających ze śmiercią decyzji.
„Tak długo czekała na miłość, najpierw z niepokojem i chłodną kalkulacją, aż wreszcie poczuła, że owo uczucie, chociaż bolesne, potrafi uskrzydlać i sprawić, iż człowiek inaczej spogląda na świat”.
To pełna emocji lektura, opakowana w równie urzekającą okładkę.
Kapelusze z głów dla osób, które przy obwolutach do cyklu powieściowego Joanny Jax pracowały. Dzięki nim, nawet nie kojarząc nazwiska autorki, nie da się przejść obok tych książek obojętnie.
Premiera: 21 luty 2017
Cały cykl powieściowy „Zemsta i przebaczenie” składa się z następujących tomów:
VI. Dolina spokoju
Kolejny tom cyklu – ,,Zemsta i przebaczenie” – ,,Rzeka tęsknoty„, którego to wyczekuję z ogromną ciekawością, ukaże się 24 maja 2017 roku
Za możliwość zapoznania się z powieścią „Zemsta i przebaczenie. Otchłań nienawiści” przed jej premierą dziękuję Wydawnictwa Videograf SA
Joanna Jax (właśc. Joanna Jakubczak) – urodziła się i mieszka w Olsztynie. Absolwentka Uniwersytetu Warmińsko-przyjęli wiadomość, że autorka tworzy nowy cykl powieściowy – „Zemsta i przebaczenie” – którego kolejny tom („Otchłań nienawiści”) ukaże się w 2017 roku.
Zapraszam na FP autorki KLIK
Grupa miłośników pióra Joanny Jax TUTAJ
Zapraszam na FB ,,Miłość do czytania”
(kliknij poniżej)
Zapraszam na IG ,,Miłość do czytania”
(kliknij poniżej)
Miłość do czytania ... 
4 uwagi do wpisu “„Zemsta i przebaczenie. Otchłań nienawiści” – Joanna Jax [Recenzja]”